Rozdział III

 ***

-Znowu to zrobiłeś. – Mało.

-Mało? Jeszcze się nie zaspokoiłeś? – Potrzebuję jej. Świat nie istnieje bez szkarłatu. Daj mi ją. Tylko ONA się liczy.

-Błąd. Zapomniałeś? –Nigdy.

 –Łgarz. –Naprawdę.

 –Obłudnik. Napawasz mnie obrzydzeniem. Gdybym mógł wybrać przegoniłbym cię już dawno. Wypędził na zawsze. Gdybym mógł…- Ale nie możesz. To nie ty jesteś sprawiedliwością. MY ją tworzymy. Nie ja ustalam prawo, nie ty. Razem to robimy.

-Nie ma NAS! – Sam też nie istniejesz…

-Przestań! – Beze MNIE, nie ma ciebie. Potrzebujesz mnie.

-Nie. – Kogo chcesz oszukać? Kto tutaj jest krętaczem? Nie pamiętasz już?

-Pamiętam. – Słucham? Dobrze usłyszałem?

-Tak. – Czyżby? –TAK! 

Wyśmienicie.

***

  Nie wiedzieli ile tak trwali w brudnym, splugawionym zwierzęcym czynem, miejscu. Pierwszy wyszedł Uriel, trzymając grube tomisko swego zmarłego brata w silnych rękach. Teraz jednak zdawały mu się zwiotczałe i niezdolne do niczego. Jego myśli zaprzątała sprawa mordercy. Kim on jest? Dlaczego to zrobił? Przecież Raziela nie znał nikt. Nikt oprócz jednych z nich. Niebo przysłoniły chmury, zbierało się na ulewę.  Szatyn spojrzał na wychodzącego za nim Ariela, na łzy którego, pogoda zawtórowała deszczem. Blondyn uśmiechnął się smutno mówiąc cicho przepraszającym tonem:

-W najbliższym czasie nie zaświeci słońce. – czarnooki podszedł i położył dłoń na jego ramieniu.

-To nic. Niebo też ma prawo czasem rozpaczać. – Wychylił się lekko i zerknął w stronę Hanny trzymającej kurczowo koszuli blondyna, niczym małe, nieufne dziecko. Westchnął cicho i spojrzał na niebo, pozwalając kroplom zmieszać się ze łzami. Szum deszczu spadającego na twardą powierzchnię asfaltu przerwał rosnący, nieprzyjemny dźwięk szurania. Zgrzyt metalu na szosie. Szczęknięcia ostrza powstałe w wyniku zetknięcia się z jezdnią. Odstręczający dźwięk wzmógł upiorny, rzeżący, zachrypnięty głos:

Krajać, siekać, ciąć.

Rwać, rzezać, żąć.

Chlasnąć, ukłuć, rżnąć.

 Wraz z głośniejszymi słowami, powtarzanymi jak przerażająca mantra, dostrzegli zbliżającą się w ich stronę personę. Była bardzo smukła, niska i nienaturalnie wychudzona, co dało się zauważyć pomimo maskującego talię ubioru.Nieznajomy zatrzymał się w kilku metrowej odległości , kończąc przy tym szczękający dźwięk. Na wietrze zatrzepotał jego długi, czarny płaszcz. Zgarbiona postać ze spuszczoną głową podniosła zakrwawiony miecz w ich stronę.

-Potrzebuję. –Krwi. –Księgi. Oddaj Safer* w moje ręce.

-To ręce mordercy. Nie są godne nawet jej dotknąć. – odpowiedział zimno niebieskooki, stając przed Urielem i Hanną. Niebo zaczęło grzmieć, zbierając się na niebezpieczną burzę. Chmury przysłoniły już i tak nikłe światło, pozostawiając ziemię w mroku. Co jakiś czas od szyb w oknach starych budynków, odbijało się światło błyskawic.

-Kim ty się stałeś Samaelu?

Potwór, ponieważ człowiekiem nie można go było nazwać, utopił swój rozbiegany wzrok na blondynie.

-Sprawiedliwością. - widząc zmieszanie na twarzy rozmówcy dodał stanowczo: -Oddaj mi ją.

 Ariel zaprzeczył kiwając głową na boki.

-Jesteś pewien? – spytała szyderczo osoba, podnosząc głowę spod wielkiego kaptura, odsłaniając przy tym nieporanioną twarz. Dostrzegając determinacje w spojrzeniu mężczyzny dodała groźnie: - Głupiec z ciebie.

Przybysz rzucił się na Ariela z szaleńczym uśmiechem, ponownie odmawiając swój anormalny wierszyk.

-KRAJAĆ. SIEKAĆ. CIĄĆ...

____________________________________

* Safer Raziel- księga Raziela - księga zawierająca wiedzę na temat wszystkiego związanego zarówno z niebem, jak i ziemią. (rel.tłum.)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Koniec trójeczki C:

Jak wam się podoba nowa postać? 

Wybaczcie za smęty i zabijanki, ale jakoś musiałam zrobić wstęp Samaelowi. Takie wejście smoka! XD

Początek jest wewnętrznym dialogiem ze sobą. Jakby było niezrozumiałe. C:

Dziękuję.

~Kaju